Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Athens photo-journal




Σταθμός Λαρίσης.

Άφιξη της αμαξοστοιχίας 51 από Θεσσαλονίκη. 

Αθήνα, πόλη των αντιθέσεων.

Τόσο ευρωπαϊκή, τόσο μεσογειακή και τόσο βαλκάνια.

Άλλοτε άδεια κι άλλοτε γεμάτη. Πολίτες, τουρίστες, γεγονότα τρέχουν διαρκώς μέσα της.

Μια πόλη που βράζει. Ζέστη, άγχος, αγωνία, οργή. Καταλαγιάζει όταν νομίζει πως χαμηλώνει η φωτιά. Η μικρογραφία μιας χώρας.

Άνθρωποι σε ουρές. Για ένα παγωτό, για ένα εισιτήριο, για ένα φαλάφελ, για τρία εικοσάευρα. Η ευτυχία μπορεί να είναι εκεί που την ψάχνεις.

Ο ουρανός είναι πάντα τόσο γαλάζιος πάνω από την Ακρόπολη. Στη θέση της κλεμμένης Καρυάτιδας, ένα κενό.

Αθήνα. Δική μου, δική σου, δική του, δική τους και δική μας.

Άνθρωποι γύρω παντού.

Με συντροφιά, μοναχικοί και μόνοι. Βαγόνια γεμάτα, μάτια χαμογελαστά ή θλιμμένα. Ξένοι μέσα στους γνωστούς και φίλοι μέσα στους ξένους.

Κι αν είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν;

Ημερολόγιο ταξιδιού, στα τρένα των ρομαντικών απένταρων. 

Που απομακρύνονται αργά, έτσι για να το χωνέψεις ότι φεύγεις. Κι απομένεις να βλέπεις τόπους κι ανθρώπους που αγαπάς να μικραίνουν, μέχρι να γίνουν μια τελίτσα στο βάθος. 

Σταθμός Λαρίσης. Ένα αγόρι έτρεξε ως την άκρη της αποβάθρας χαιρετώντας το κορίτσι του. 

Καλό δρόμο.




Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

κλικ



Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

Ή όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις, πολλές φορές μια εικόνα, μια φωτογραφία, θα αφηγηθεί την ιστορία καλύτερα από τα λόγια.

Βάλε τα λόγια αν θέλεις πίσω από τις εικόνες.

Περιέργεια; Άγνοια κινδύνου; Συνήθεια; Όταν για δεκαετίες είσαι το μοντέλο των καλύτερων φωτογράφων του πλανήτη, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις κι εσύ να περάσεις στην άλλη πλευρά, να κρατήσεις την κάμερα και να πατήσεις το μαγικό κουμπάκι.

Οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ σε NIKON και CANON θα μπορούσαν να σταματήσουν να δουλεύουν: η επόμενη καμπάνια τους είναι έτοιμη.

Χαμογελάστε, μουγκρίστε, βρυχηθείτε. Κοιτάξτε το πουλάκι και... κλικ!




 πηγή: BoredPanda

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Ώρα Μηδέν



Τηλεόραση δεν έχω ευτυχώς - έχει κλείσει εδώ και καιρό ο βόθρος των εικόνων. Σκέφτομαι όμως να κλείσω και το ίντερνετ μέχρι την Κυριακή.

Τις ζόρικες μέρες, στρέφομαι πάντα πίσω στα βιβλία μου, στις μουσικές μου, στην τέχνη του λόγου και του πνεύματος γενικότερα, που μ' έκανε τον τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Όλος μου ο πλούτος είναι οι άνθρωποι μου, οι τόποι μου, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι ελπίδες μου. Ο πλούτος μου δεν είναι τα υλικά που με περιτριγυρίζουν. Ο πλούτος μου δεν είναι κομμάτια χαρτί με ψεύτικη αξία.

Δεν φοβάμαι γιατί το ΑΤΜ μπορεί να αρχίσει να μου δίνει δραχμή αντί για €. Μπορεί να μην πανηγυρίσω κιόλας, αλλά δεν θα αρνηθώ το είναι μου, ούτε θα μηδενίσω την κοσμοθεωρία μου ή θα συμβαδίσω με αισχρούς ανθρώπους για να το αποτρέψω.

Φοβάμαι όμως την καινούρια Ευρώπη. Που ξέχασε μόνο στην υπογραφή των ιδρυτικών συμβάσεων τις μεγάλες της ιδέες. Πού είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη; Πόσες υποχωρήσεις ακόμα μπορούμε να κάνουμε;

Με τρομάζει αυτή η Ευρώπη του χαιρέκακου game over και του take it or leave it. Με τρομάζει η Ευρώπη της Γερμανίας που αφού την αιματοκύλισε 2 φορές τον περασμένο αιώνα συνεχίζει την χάραξη παρεμβατικής πολιτικής του Ράιχ - με άλλα μέσα φυσικά στον δικό μας αιώνα της εξέλιξης.

Με τρομάζει η Ευρώπη που θεωρεί λύση να πνίγει τους κατατρεγμένους που έρχονται στην πόρτα της, αντί να προσπαθήσει να σταματήσει τον πόλεμο, για να μη θιγούν οι οπλοβιομηχανίες. Με τρομάζει η Ευρώπη που υπογράφει το δικαίωμα των εταιριών να μηνύουν τα κράτη όταν θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, θυσιάζοντας τα εργασιακά και περιβαλλοντικά δικαιώματα των πολιτών της. Με τρομάζει η Ευρώπη που σφραγίζει επισήμως τα μεταλλαγμένα και μετά αναρωτιέται για την αύξηση του καρκίνου της. Με τρομάζει η Ευρώπη που ανέχεται φασίστες για να κάνει business μαζί τους.

Με τρομάζει κι η Ελλάδα, που δεν έμαθε ποτέ να κουβεντιάζει με ηρεμία, ούτε να ακούει "τους άλλους", παρά μόνο να φωνάζει εν εξάλλω.

Ξανακούω τις μουσικές μου. Τον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο, τον Σωκράτη, τον Θανάση, τον Αγγελάκα, τον Αλκίνοο, τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι. Ξαναβλέπω τις εικόνες και τις ταινίες που με στοίχειωσαν. Ξαναδιαβάζω τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Ομάρ Καγιάμ, τον μικρό μου πρίγκιπα, τον Αναγνωστάκη, τον Μίσσιο, τον Όργουελ, τον Χέμινγουεϊ, τον Σολωμό, τον Ρίτσο, τον Ερωτόκριτο, τον Τριβιζά, τον Αρκά, τον Στάινμπεκ, τον Πόε.

Και μένω στη γραμμή αυτή του Τόλκιν, που την έχω κορνιζώσει για να τη βλέπω και να τη θυμάμαι κάθε μέρα: "Κανένας από τους ήρωες που βρέθηκαν στις μεγάλες ιστορίες δεν ευχήθηκε να του συμβούν αυτά. Το μόνο όμως που εμείς πρέπει να αποφασίσουμε, είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δόθηκε."

Καλό βόλι σε όλους και μην ξεχνάτε ότι τη Δευτέρα, η απόφαση θα μας βαραίνει πια όλους μαζί.

Καλά μυαλά φίλοι μου.



Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Τι μέλλει γενέσθαι αδερφέ μου;



Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα σύκα
και τη σκάφη σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.


Ονειρεύομαι αυτή την ουτοπία. Τότε που θα συζητάμε μόνο τα ασήμαντα, τότε που η καρδιά μας θα ξαλαφρώσει και το μυαλό μας θα ηρεμήσει. Τότε που θα φωτίσουν λίγο τα μάτια μας και θα χαμογελάσουν τα χείλη μας. Λίγο δειλά στην αρχή κι έπειτα με τη σιγουριά: «όλα πέρασαν».

Κουράστηκα. 5 χρόνια μου ζητείται συνεχώς να επιλέξω πλευρά. Νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Θέλω να τελειώσει. Και να πάμε από την αρχή.

5 χρόνια τώρα, μοναχά απομακρυνόμαστε από τον διπλανό μας. Κοιτάμε την πάρτη μας και προσέχουμε τον κώλο μας. Σκληρύναμε. Αδιαφορούμε. Και μακαρίζουμε την τύχη μας που έχουμε ακόμα «δουλίτσα». Δεν μας ενόχλησε ποτέ η ουρά στον ΟΑΕΔ, ο καρκινοπαθής που αργοπεθαίνει χωρίς θεραπεία, ο άστεγος που ψάχνει στα σκουπίδια, τα παιδιά που τρώνε μόνο μακαρόνια γιατί οι γονείς τους δεν έχουν πια λεφτά για κρέας, οι παππούδες που πάνε στο σχόλασμα της λαϊκής να πάρουν τα φτηνά ζουληγμένα φρούτα που ξέμειναν, τα σχολεία χωρίς θέρμανση, τα σπίτια με τα μαγκάλια.

Η Ευρώπη των χαμένων αξιών. Που νοιάζεται περισσότερο για τα μπλε, τα κίτρινα και τα μωβ χαρτιά, παρά για τα ιδανικά πάνω στα οποία οικοδομήθηκε. Αυτά τα έφαγε η μαρμάγκα. Δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Κενές λέξεις τώρα πια.

Μαμά, μη φοβάσαι. Θα τα καταφέρω και χωρίς τις λίγες χιλιάδες ευρώ κλεισμένες στο όνομά μου σε μια κωλοτράπεζα. Μην ανησυχείς για μένα, θα βρω ένα αγόρι να μ’ αγαπάει και απένταρη.

Κλείνω τα αφτιά μου στις κραυγές του κάλπικου Κάλχα. Και των δυο πλευρών. Δεν θέλω να ακούσω άλλες τσιρίδες. Ούτε της τρομοκρατίας, ούτε της επανάστασης.

Μη μου φωνάξεις κι εσύ.


Αν θέλεις να κουβεντιάσουμε ήσυχα κι απλά, έλα να με βρεις. Εγώ θα περιμένω. Όσο αντέχω, θα περιμένω. 



το ποίημα, είναι του Γιάννη Ρίτσου
Η φωτογραφία είναι του Μενέλαου Μυρτιλλα, SOOC

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Αρμπαρόριζα



Η αρμπαρόριζά μου είναι fighter.

Την είχα για νεκρή έναν ολόκληρο χειμώνα.

Το γέρικο κλαδί που μεταφυτεύτηκε το φθινόπωρο δεν άντεξε το κρύο και σιγά – σιγά έριξε τα φύλλα στο χώμα.

Κι έπειτα, ήρθε η άνοιξη.  Σαν να περίμενε η αρμπαρόριζα την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την κίνησή της.

Η ρίζα της ήταν ακόμα ζωντανή. Από το νεκρό σώμα κράτησε μόνο ότι της ήταν χρήσιμο. Κι έμεινε κρυμμένη κάτω απ’ το χωματένιο πάπλωμα όσο καιρό χρειάστηκε.

Κι έτσι απλά, στον πρώτο ήλιο του απρίλη, ξαναγεννήθηκε.



Πρασίνισε. Κι ήρθε και θέριεψε.

Η νίκη της αρμπαρόριζας ήταν το μεγαλύτερο χαμόγελο της φετινής μου άνοιξης. Κι η μεγαλύτερη ελπίδα της.

Η αθανασία βρίσκεται στη φύση. Στη σιωπηλή ευγένεια και την υπομονή της.

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Παρά ξεκινάει από την αρχή.

Ο κύκλος. Η ίδια η ζωή.






Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Να σου ρουφήξουν το αίμα



- Έχετε ξαναδώσει αίμα;

- Όχι, πρώτη φορά.

- Είναι για κάποιον δικό σας;

- Όχι, έτσι, ήρθαμε να δώσουμε, εθελοντικά.


Ακόμα θυμάμαι το εντυπωσιασμένο βλέμμα της νοσοκόμας.

Σε μια χώρα με τόσα πολλά τροχαία ατυχήματα και τόση ανάγκη καθημερινά για αίμα (με την καλή έννοια) δεν αρκεί μόνο ένα τηλεοπτικό σποτ.

Κάντο γιατί μπορείς!

Γιατί είναι η ευκαιρία σου να αποδείξεις έμπρακτα την κοινωνική σου αλληλεγγύη.

Γιατί κάποτε μπορεί να το χρειαστείς κι εσύ και τότε θα θέλεις να το έχει κάνει κάποιος άλλος για σένα.

Κάντο γιατί τα δέκα σου λεπτά μπορεί να σώσουν μια ζωή.

Κι αν φοβάσαι, πάρε παρέα μαζί σου (όχι τη μαμά σου, δεν πιάνει).

Και στην τελική, τα κουνούπια σ’ απολαμβάνουν κάθε καλοκαίρι, οι κακοί εργοδότες σε απομυζούν όσο τους το επιτρέπεις, διάφορα βαμπίρ σε ξεζουμίζουν κατά καιρούς, ε, άσε μια φορά και τις κυρίες με τις λευκές μπλούζες να σου ρουφήξουν λίγο το αίμα!

 Είναι για καλό σκοπό.



Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Οι εκατό μέρες του ΣΥΡΙΖΑ που δεν άλλαξαν την Ευρώπη


Πέρασαν πάνω από τρεις μήνες διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και έχοντας μπροστά μας το ολοκάθαρο πολιτικό τους στίγμα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα τόσο για τη μετεκλογική τους αξιοπιστία, την επιτυχή ή όχι κυβερνησιμότητα τους, το επίπεδο των στελεχών τους αλλά και τον ρόλο που παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι υπόλοιποι θεσμοί.

Όσοι είχαν διαβάσει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν δει τις δημόσιες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα θα βρουν ταύτιση στον προεκλογικό λόγο με τις μετεκλογικές προσπάθειες. Δυστυχώς ο Έλληνας δεν ψηφίζει διαβάζοντας τα προγράμματα των κομμάτων αλλά ψηφίζει με βάση τις προσωπικές του προσδοκίες και τη θολή εικόνα που του προσφέρουν τα ΜΜΕ. Έτσι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων πήγε θυμωμένη στην κάλπη προσδοκώντας «σκίσιμο» του μνημονίου και άμεση αποκατάσταση όσων έχασε την τελευταία πενταετία από τις βάρβαρες πολιτικές, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και των συνοδοιπόρων τους ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ αλλά και Ποταμιού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις του και στα Ενωσιακά θέσφατα βρέθηκε πολλές φορές απέναντι σε τοίχο. Η προσπάθεια αλλαγής πολιτικής οδήγησε σε δύσκολους συμβιβασμούς , που ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων  τους αποδέχεται γιατί είμαστε έθνος ευρωλιγούρηδων, έφερε τη ριζοσπαστική αριστερά μακριά από τις προγραμματικές τις θέσεις. Τρανό παράδειγμα τα εργασιακά που η αδικαιολόγητη, στα όρια της πολιτικής ντροπής, υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πέρα από τον νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό των θεσμών της ΕΕ και τη μετατόπιση του κόμματος της Αριστεράς σε θέσεις πιο σοσιαλδημοκρατικές. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από αριστερό κομμουνιστογενές κόμμα σε σοσιαλδημοκρατικό είναι ορατή και στην περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων που η αποδοχή των ΣΔΙΤ, δημόσιο και ιδιωτικό παρέα, παρά την πλήρη καταστροφή που επέφερε στο παρελθόν ξαναέρχεται σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν οι αγορές.

Ελάχιστοι αμφιβάλουν για τις καλές προθέσεις του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις. Αυτό που μας έδειξαν οι τρεις μήνες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως οι διαπραγματεύσεις με  την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν να συζητάνε τα πρόβατα με τον λύκο τι θα φάνε για βραδινό . Η Λυδία λίθος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν είναι η Ε.Ε. και ο δρόμος που θα διαλέξει. Ο έντιμος συμβιβασμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά σοβάτισμα σε έναν διαλυμένο τοίχο και μπορεί να δίνει μεν  μια πρόσκαιρη ανάσα στον λαό αλλά δεν είναι μακροπρόθεσμα φιλολαϊκή λύση.
Ας είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο βήμα του λαού μας για τη χειραφέτηση του γιατί αν είναι απλά ανάθεση σε κάποιον να μας σώσει τότε τα πράγματα στο μέλλον θα δυσκολέψουν και για τον λαό αλλά και για την Αριστερά που στο όνομα της ίσως συντελεστούν εγκλήματα.


*Το κείμενο έγραψε ο φίλος Στάθης Γεωργιάδης